Ο Lavoisier το ονόμασε Αzote (1775), από το ελληνικό στερητικό α- και τη λέξη ζωή, μιας και το άζωτο δε συμμετέχει στις αντιδράσεις της αναπνοής και άρα δε συντηρεί τη ζωή. Ο ρόλος του περιορίζεται σε διαλύτη του οξυγόνου έτσι, ώστε αυτό να είναι σε ανεκτή περιεκτικότητα όταν εισέρχεται στους οργανισμούς. Τo σύμβολό του προέρχεται από το πρώτο γράμμα της λέξης nitrogen (Chaptal J., 1790) από τις λέξεις νίτρο + γεννώ. Νίτρο ονόμαζαν το νιτρικό κάλιο, αλλά την εποχή αυτή δεν γνώριζαν ότι είναι το ίδιο στοιχείο. Τον όρο του Lavoisier (άζωτο) χρησιμοποιούν σήμερα οι Γάλλοι και οι Έλληνες.

Από το λατινικό Calcium, όπως το αποκάλεσε ο Davy με ρίζα από τον λατινικό όνομα του ασβέστη, calx. Στα ελληνικά ασβέστιο από το γνωστό του οξείδιο, την άσβεστο (δηλαδή, λευκό χώμα που δεν έχει σβήσει), το οποίο χρησιμοποιείται στην οικοδομική αφού «σβήσει» με νερό και δώσει τη λευκή λάσπη (σβησμένο ασβέστη).

Από τη λατινική ονομασία sulfur. Η ελληνική ονομασία θείον είναι εξέλιξη του ομηρικού θέειον προερχόμενη από το ρήμα με σημασία εκλύω καπνούς, εξαιτίας της χρήσης του ως υλικό που καιγόμενο έβγαζε καπνούς και χρησιμοποιείτο ως απολυμαντικό.

Από το λατινικό kalium, που ελκύει την καταγωγή του από την αραβική λέξη al qali για τη στάχτη των φυτών. Στις λατινογενείς γλώσσες καλείται  Potassium με πρόταση του Davy, H., 1807, από την κυριότερη ένωσή του την ποτάσα (potash).

Από το λατινικό  stannum. Αγγλικά tin και ελληνικά κασσίτερος, μάλλον, από τον σανσκριτικό kastira, δηλαδή λαμπερό. Γνωστό στον άνθρωπο πάνω από πέντε χιλιετίες.

Από το αραβικό όρο, με αιγυπτιακή προέλευση natrum. Κατά τον Davy (1807) natrium από τα λατινικά και ελληνικά. Το όνομα Sodium στις λατινογενείς γλώσσες οφείλεται στο ότι αποτελεί το συστατικό στοιχείο της πολύ γνωστής από την ποικιλία οικιακών και βιομηχανικών χρήσεων σόδαw.

Από τη λέξη oxygene. Ο Lavoisier το ονόμασε αρχικά oxygine (1777) και μετά οxygene από τις λέξεις οξύ + γεννώ, γιατί πίστευε εσφαλμένα ότι όλα τα οξέα περιέχουν οξυγόνο.

Από το αγγλικό silicon που προτάθηκε από τον T. Thomson το 1831. Προέρχεται από το silica (οξείδιο πυριτίου) ή το λατινικό silex = πυρόλιθος. Η ελληνική ονομασία προήλθε από τον πυρόλιθο (από το πυρ) εύφλεκτη πέτρα - τσακμακόπετρα.

Aπό το λατινικό Ferrum. H προέλευση του ελληνικού σίδηρος, που χαρακτηρίζει μια τεράστια χρονική περίοδο 3.200 χρόνων (εποχή του σιδήρου), και του αγγλοσαξωνικού iron δεν είναι γνωστά μια και συνδέονται με τη γέννηση των πρώτων αρχαίων γλωσσών.

Ο Lavoisier το 1783 έδωσε το όνομα Ηydrogeneεξαιτίας της ιδιότητας του να γεννά νερό, από τους ελληνικούς όρους ύδωρ + γεννώ.

Από το αγγλικό fluorine, εξαιτίας της ρευστότητας, (fluo = ρέω) που προκαλεί στις μεταλλουργικές σκουριές (μεταλλικά οξείδια) ο φθορίτης, δηλαδή το φθοριούχο ασβέστιο, γνωστή ένωση του φθορίου με βιομηχανική χρήση. Στα ελληνικά φθόριο, από τη φθορά εξαιτίας της έντονης διαβρωτικής του ιδιότητας έναντι των υλικών με τα οποία έρχεται σε επαφή.

Από το λατινικό phosphorus, το οποίο προέρχεται από τα ελληνικά φως + φέρω, δηλαδή αυτός που φέρνει φως, μια και το στοιχείο φέγγει στο σκοτάδι, αν προηγουμένως έχει εκτεθεί στο φως και αποθηκεύσει φωτεινή ενέργεια (το φαινόμενο καλείται φωσφορισμός).

Από το λατινικό cyprium ή cyprum που μαρτυρά την προέλευση του μετάλλου χαλκού από μετάλλευμα της Κύπρου όπου υπήρχε εκτεταμένη παραγωγή από το 3.000 π.Χ. και αποκλειστική περιοχή παραγωγής του, τη Ρωμαϊκή περίοδο. 

Από το αγγλικό chlorine. Το ονόμασε ο Davy το 1810 από τον ελληνικό όρο χλωρός δηλαδή πρασινωπός όπως το χρώμα των φυτικών ιστών.

Από το λατινικό zincum, όπως αναφέρεται σε αλχημιστικά χειρόγραφα του 16ου αιώνα. Αντιδάνειο το ελληνικό εμπορικό όνομα τσίγγος. Στα ελληνικά ψευδάργυρος = ψευδής άργυρος, ψευτοασήμι. Στοιχείο γνωστό από την αρχαιότητα ως πρόσμιξη με το χαλκό για τον σχηματισμό του κράματος ορείχαλκου.