Η παραγωγή του τσίπουρου λέγεται ότι ξεκίνησε τον 14 αιώνα στο Άγιο Όρος από μοναχούς και εξαπλώθηκε σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας, κυρίως Μακεδονία, Θεσσαλία και Ήπειρο.   

Το τσίπουρο παρασκευάζεται με τη μέθοδο της απόσταξης. Ως πρώτη ύλη για την παρασκευή του χρησιμοποιούνται τα στέμφυλα, δηλαδή τα υπολείμματα των σταφυλιών μετά το πάτημα τους και την εξαγωγή του μούστου για την παραγωγή κρασιού. Το μίγμα που περιέχει και μια ποσότητα μούστου, αφήνεται σε ανοικτές δεξαμενές μέχρι να ολοκληρωθεί η ζύμωση και να μετατραπεί όλη η ποσότητα των σάκχαρων σε αλκοόλη. 

Η απόσταξη γίνεται σε χάλκινες αποστακτικές συσκευές τους άμβυκες (καζάνια). Αφού τοποθετηθούν τα στέμφυλα στον βραστήρα προστίθεται νερό (25-30%). Η προσθήκη νερού έχει σκοπό την κατανομή των στέμφυλων μέσα στον βραστήρα και την ομοιόμορφη θέρμανση. Ο βραστήρας σφραγίζεται με το καπέλο και το καζάνι θερμαίνεται. Οι ατμοί μέσα σε χάλκινο σωλήνα οδηγούνται στον ψυκτήρα που είναι μια δεξαμενή με κρύο νερό όπου υγροποιούνται. 

Το απόσταγμα χωρίζεται σε τρία μέρη: κεφαλή, καρδιά και ουρά είτε εμπειρικά είτε με μέτρηση των αλκοολικών βαθμών. Η κεφαλή και η ουρά περιέχουν ανεπιθύμητες ουσίες με δυσάρεστη οσμή ή τοξικές όπως η μεθανόλη και απομακρύνονται. Η καρδιά, που ονομάζεται σούμα, αποστάζεται πάλι με την προσθήκη αρωματικών ουσιών όπως ο γλυκάνισος, μαστίχα, μοσχοκάρυδο. Πάλι γίνεται ο διαχωρισμός κεφαλή, καρδιά, ουρά. Η κεφαλή απομακρύνεται και η ουρά ρίχνεται στα στέμφυλα για νέα απόσταξη. Η καρδιά είναι το τσίπουρο που καταναλώνουμε και ρυθμίζεται η περιεκτικότητα σε αλκοόλη προσθέτοντας πολλές φορές νερό.

Ο γλυκάνισος είναι η αιτία του "ασπρίσματος" του τσίπουρου όταν προστίθεται νερό ή πάγος.